نه تو می‌مانی و نه اندوه
و نه هیچ‌یک از مردم این آبادی... 

به حباب نگران لبِ یک رود قسم، 

و به کوتاهی آن لحظه‌ی شادی که گذشت،
غصه هم می‌گذرد،
آن‌چنانی که فقط خاطره‌ای خواهد ماند...  

لحظه‌ها عریانند.
به تن لحظه‌ی خود، جامه‌ی اندوه مپوشان هرگز. 
سهراب